Hupog sa Sadiri

Hupog sa Sadiri is a Bicolano poem I wrote after the MTR experience. It is a poem dedicated to my friends who have been missing me since I get hooked to running. It is also for those who do not understand why we keep on running.

It sounded like my epitaph. Ironically, the finisher's medal I received was somewhat like a tombstone or lapida.

bakô man an kapagálan an tagatulód, o
huyop kan mga kutód an kagbungsód

sarô iníng pagbakláy na daí nin kaantósan
dalágan bagá nin manlainláin na kamàwótan

sa kasagkóran na iyóng pinopònan, dumán
naghahalát an baláog na kapahingalóan

Here is the Filipino translation.

hindi rin ang kapaguran ang tagataguyod, o
ihip ng mga sugod ang siyang nagbubunsod

isa siyang paglalakbay na walang hanggan
takbo ba ng sari-saring kagustuhan

sa katapusan na siyang pinagmumulan, dun
nag-aantay ang biyayang kaginhawahan

My friend Yatoy, who also write and is into Parkour, shared me this inspiring video.